Hallo lieve Reader!
Deze herfstvakantie was ik een week op Ibiza met tien vriendinnen. Wij kennen elkaar al van vóór we onszelf kenden.
Zon, groen, prachtige wandelingen, springen over de golven in de zee, samen eten, inside jokes uit de chiro… Een mix van vertrouwdheid, plezier en dat sterke groepsgevoel dat volgens mij alleen ontstaat als je samen opgroeit in de jeugdbeweging.
En toch gebeurde er iets waarmee ik geen rekening had gehouden. Elke dag rond 18 uur voelde ik de drang om me terug te trekken. Ik kreeg dan zin om in pyjama de dag af te sluiten. Ik dacht eerst: 'hoe kan dat nu? Geen verplichtingen, geen deadlines en ik zit hier op een droomeiland met fantastisch gezelschap! Waarom voel ik me dan zo leeg? Ben ik asociaal geworden?'
Het antwoord kwam pas tegen het einde van de vakantie, bijna tegen mijn zin: Mijn binnenkant had nog iets anders nodig dan wat deze idyllische, ontspannen setting mij kon geven.
Ik haal energie uit dingen die wat dieper gaan: gesprekken met richting, betekenis vinden in gebeurtenissen, muziek of verhalen, voelen dat ik iets kan bijdragen aan de groei van een ander, mijn plek innemen.
Eigenlijk alles wat ik beroepsmatig doe laadt mij op. (Hallelujah! Hoe zalig is dat.)
Ik snap heel goed: niet iedereen wil op reis voortdurend reflecteren, bezig zijn met persoonlijke groei of duiken in kwetsbare thema’s in zo'n grote groep. En dat hoeft ook niet!
Ik mag zelf verantwoordelijkheid nemen voor wat ik nodig heb. En dat kan bv. ook via boeken, het stellen van vragen in kleiner gezelschap, schrijven...
Op het vliegtuig naar huis kreeg ik het inzicht dat ik (doordat we elkaar al van jongsaf kennen, met bijhorende herinneringen en kleine littekens) een beetje was teruggezakt in een oude versie van mezelf: de Hannelore die vroeger te horen kreeg dat ze 'te vol van zichzelf' was. De Hannelore die zich kleiner maakte, om niet te veel op te vallen en erbij te horen.
|
|
Ik heb genoten van onze week samen en tegelijk beter begrepen hoe ik mezelf kan blijven voeden, ook binnen vertrouwde groepen. Groeien betekent soms erkennen waar je energie vandaan komt en daar zacht maar duidelijk voor kiezen.
Dat is het eerlijkste wat je kunt doen: jezelf meenemen, zoals je vandaag bent en vertrouwen dat de mensen die je graag zien dat zullen aanmoedigen zonder oordeel. |
Dank je wel dat je deze brief leest. Dit schrijven, en jouw reacties erop, horen honderd procent bij de dingen die mijn ziel voeden. :-)
Veel liefs,
Hannelore
PS: Als je in deze periode wat extra troost kan gebruiken, deel ik hieronder nog enkele kleine muzikale dekentjes:
|
|
Voor wie een gaatje heeft in zijn hart.
Voor wie houdt van zingen.
Zondag 9 november ben je welkom op “Zingen voor wie we missen” in Bar Mariette in Ekeren.
Muziek kan ruimte maken om te zijn met wat er is en wat je draagt lichter maken.
|
|
|
Hannelore & friends
Elke maand deel ik mijn passie voor muziek maken met de wereld. Kris Philips en ik hebben samen de troost die poëzie en muziek brengt gevoeld en ervan genoten. Geniet mee.
|
