Lieve Reader,

Dit wordt een wat langere, persoonlijke mail.

Het was op een avond ongeveer twee weken geleden.
Mijn lief legde de kinderen in bed en ik zat een boek te lezen. We waren op vakantie in een huisje van vrienden in Frankrijk, ook wel het paradijs genoemd.
Een bericht van een vriendin - "Slecht nieuws: ze hebben opnieuw een kwaadaardige tumor gevonden in mijn borst."
​BAM. Ik werd op slag misselijk, bezorgd, verdrietig... Zo onwezenlijk!
Een paar dagen later werd duidelijk dat er geen uitzaaiingen waren, het beste scenario van deze nachtmerrie. Ze wordt nu behandeld en verzorgd.

"...CARPE THE HELL OUT OF EVERY DIEM. MAAK JE DROMEN WAAR. STEL NIET TE VEEL UIT. VOLG JE PASSIE..." deelde ze op haar sociale media-kanalen.

Ik ben wakker geschud, het moment dat zij de dood in de ogen keek. Er is ook in mij iets veranderd.
Mijn roeping klonk luider dan ooit, mijn focus opeens haarscherp.
Geen excuses zijn nog goed genoeg om niet in het leven te bijten.
​Mijn opdracht is om in de spotlights te staan en mijn talenten te delen met de wereld. Ik wil zingend, vertellend, spelend, duizenden mensen inspireren om zichzelf en elkaar een beetje liever te zien door gewoon mezelf te zijn en te tonen.

Misschien denk je nu "Dat wist ik al lang, waar doe je zo hysterisch over, Primusz?".
​Voor mij blijft het kwetsbaar voelen om 'uit de kast te komen'.
Die innerlijke stem "Wie denk je wel dat je bent om het podium te claimen? Wat een ego." won het zo vaak van mijn plezier en mijn grootste verlangen.
En de angst voor de mogelijke confrontatie met kritiek van buitenaf, die de oordelen die ik op mezelf heb bevestigt. (zelfliefde blijft een proces).
Ik lijk die herhaling nodig te hebben, om keer op keer een laagje dieper te kunnen gaan.

Ik heb zelf uit mijn comfortzone te stappen om vooruit te komen.
En opeens passeert er een oproep, waar ik vroeger NOOIT op zou zijn ingegaan: VTM organiseert een nieuwe talentenjacht - een zoektocht naar iemand om een duet met Bart Peeters, Metejoor, Laura Tesoro of Jasper Steverlinck te zingen en op tour te gaan.
​
Ik besliste dat ik ondertussen sterk genoeg in mijn schoenen sta om liefdevol om te gaan met alles waar ik vroeger zo bang voor was: geen controle over hoe ze jou portretteren, dat ze je dingen laten doen die niet bij je passen, oordelen van mensen, oppervlakkigheid...
​Ik meldde me aan, stuurde filmpjes en geluidsopnames en bekende kleur.

Ik voelde me zelfzeker en blij met mezelf, hoe het avontuur ook zou uitdraaien.​
Mijn lief zei dat hij trots op me was 🥰

Een paar uur later kreeg ik het bericht dat de aanmeldingen al afgesloten waren, hahaha! 🤦🏻
Ja, zo gaat dat dan, het zal mijn tijd nog niet zijn, of toch niet helemaal bij mij passen.
Ik vertrouw erop dat deze diva met diepgang haar weg wel vindt.

Het is een mooi en heftig experiment om zelf ook eens in te duiken:
​Wat heb jij hier nog te doen als alle ruis wegvalt door de confrontatie met onze sterfelijkheid?
​Deel gerust je bedenkingen met mij!

Lieve groetjes,
Hannelore

Rocco Sinfonico: klassiek in het groen!

Hannelore & friends Elke maand deel ik mijn passie voor muziek maken met de wereld. Jij en ik gaan "California dreamin'" in duet zingen! Klaar voor? Merci om mijn gast te zijn!