Hallo lieve Reader!

De meeste mensen gaan ervan uit dat ik het super druk heb. Dat ik van project naar project hop en de hele tijd aansta. Maar eerlijk? Dat klopt helemaal niet.

Sinds we in de coronaperiode samen zijn stilgevallen, is er bij mij iets verschoven dat niet meer teruggekeerd is. Alsof ik de toestemming voelde om niet meer te moeten voldoen aan verwachtingen (vooral die van mezelf) om me te ontwikkelen en artistiek naar buiten te komen. Er ontstond ruimte om te kiezen vanuit goesting.
En er kwamen ook nog twee kinderen, waardoor de hectiek van vroeger niet alleen onmogelijk werd, maar ook onwenselijk. Ik kon en wilde niet terug naar dat tempo.

Vanaf toen heb ik me laten begeleiden, en ben ik stap voor stap gaan leven op mijn eigen voorwaarden. Wat ik doe, komt vanuit mijn diepste lagen. Ik ben aanwezig bij mijn werk, bij mijn gezin, bij mezelf. Ik neem tijd om te herbronnen, inspiratie op te doen, op te laden, weer bij mijn goud te komen én dat te delen.
En dat voelt als thuiskomen in mijn eigen leven.

En tegelijk… ja, daar hangen ook consequenties aan vast. Dat zie je niet op Instagram. Minder financiële marge. Af en toe een schuldgevoel en kritiek. En vragen die ik mezelf stel: ​Doe ik wel genoeg? Ben ik niet te naïef door mij zo radicaal anders te organiseren dan de rest? De antwoorden tonen zich in dingen die ik meemaak.

Vorige week bijvoorbeeld sprak ik een vriendin die helemaal vastzat en ziek thuis was. Ze heeft haar droomjob met veel verantwoordelijkheid. Zo eentje waar ze al als kind over fantaseerde en heel hard voor heeft gewerkt. En ze heeft drie kinderen.
Ze wil er graag voor hen zijn, maar haar management verwacht dat ze presteert alsof ze geen gezin heeft. Minder werken is gewoon geen optie. Er is nul begrip.

Het systeem zit scheef, het laat zo weinig menselijkheid toe en dat triggert mij enorm!
Ik hoorde mezelf drie keer zeggen tegen haar in dat gesprek: "Het ligt niet aan jou, er is niets mis met jou. Jij bent niet het probleem."
​Want jammer genoeg is dat wel wat mensen beginnen denken.
En ik voelde: dit is waarom ik mijn leven anders ben gaan organiseren.

Kiezen voor een leven dat echt bij je past vraagt moed, maar het brengt je wel de meeste vervulling. Ik geloof echt dat er een beweging bezig is in de onderstroom. Mensen die willen kiezen voor een manier van werken en leven die niet uitput, maar voedt. Met de bereidheid om te kijken naar je eigen patronen en valkuilen en daar verantwoordelijkheid voor te nemen, want we hebben allemaal onze kwetsbaarheid.

En misschien is dat wel de rode draad van de afgelopen jaren voor mij: ik wil niet meer leven in systemen die mij klein maken. Ik wil leven in systemen die mij laten ademen. En als ik het niet vind, dan bouw ik het zelf. Met momenten van twijfel, ja. Maar met veel meer momenten waarop ik voel: dit is het leven waar ik zelf voor heb gekozen vanuit vertrouwen en optimisme.​
En met jullie, waar ik super dankbaar voor ben!

​

Veel liefs,
Hannelore

​

P.S. 1: Wil je net als ik aan het stuur van je leven staan? Zing je graag?Noteer in je agenda dat zondag 25 jan '26 mijn nieuwjaarsworkshop 'Het jaar van jouw stem' doorgaat. Je gaat naar huis met meer zelfvertrouwen, helderheid en het gevoel dat je 2026 begint vanuit jezelf, niet vanuit verwachtingen. Ik hou je op de hoogte!

P.S. 2: In december zijn er veel gelegenheden waarop we elkaar kunnen ontmoeten! Ik zet ze hieronder op een rijtje en hoor graag wanneer jij er bij zal zijn.

De kerstclub Het Zangerscollectief bezorgt je een avond vol ontroering en ambiance. Dit kerstconcert brengt je helemaal in de feeststemming. 22 dec in Utrecht 23 dec in Antwerpen

Hannelore & friends Elke maand deel ik mijn passie voor muziek maken met de wereld. Hanne Vansant ademt jazz en blies mij nieuwe inspiratie in met 'Here's to life'​